Jan speelde in een ploegje mannen ‘op leeftijd’, maar dat was voor hem geen reden om rustig aan te doen. Het fanatisme zat er goed in, ondersteund met een luide kreun na weer een goede opslag of een vreugdedansje na een geslaagde smash. Sport is plezier en zo gaf Jan ook invulling aan zijn uurtjes volleybal. Sportief, actief gaan voor elke bal en plezier maken met de makkers in het team. Daar draaide ’t om voor Jan.
Ook buiten het volleybal was Jan een graag geziene gast. Energiek, twinkelende ogen en altijd een lach op zijn gezicht. Betrokken, hulpvaardig en sympathiek. Enkele jaren geleden had Jan hartklachten en moest daarvan revalideren. Ook op de cardiocursus kwam zijn echte aard naar boven: inzet en wilskracht om aan herstel te werken. En met succes, ’t kwam weer goed met zijn gezondheid. De toekomst lachte hem tegemoet. Na zijn pensionering was er meer tijd om te genieten van familie en vrienden en het eerste kleinkind, meer tijd om te klussen en meer tijd om zich in te zetten voor het dorp. Een onbezorgde ‘oude’ dag op jonge leeftijd lag in het verschiet.
Maar het is Jan niet gegund geweest. Het voelt als wrang, oneerlijk en eigen onacceptabel dat Jan, die zo actief en positief in het leven stond, getroffen werd door zo een ernstige ziekte. Tijdens een gesprekje aan de keukentafel voor Kerstmis was Jan nog vol goede hoop. De behandeling was aangeslagen, en hij had vertrouwen dat ’t goed zou komen. Helaas heeft dat niet zo mogen zijn. Kort voor Nieuwjaar appte Jan ’t team voor de laatste keer.
Jan, vaarwel, bedankt voor het samenspel en bovenal, voor wie je was. Wij wensen zijn vrouw Dianne, Brigit, Gydo, Judith en verder familie heel veel sterkte om dit verlies te dragen.
